Jean Pierre Montaigne, o gün o kadar çok turşu yemeseydi, susamayacaktı bütün gün. O markette su almak için durmayacaktı. Çişi geldiğinde tuvalet aramayacaktı 23 dakika boyunca. Nihayet tuvaleti bulduğunda tuvalette kalma (kabaca işeme) süresi o kadar uzun olmayacaktı. Binmesi gereken otobüsü kaçırıp 15 dakika beklemeyecekti. Otobüsten vazgeçip vapura binmek için iskeleye gitmeyecekti. Kalkan vapura yetişmek için koşarken o yaşlı kadına çarpmayacak, kalkmasına yardım etmeyecekti. Vapurun da yavaşça gözlerinin önünden kayıp gidişini izlemeyecekti. Çaresizce geri dönerken o konser afişini görmeyecekti. Ani bir kararla bilet almaya gitmeyecekti. Eğer daha önce gidebilmiş olsaydı belki de o uzun kuyruğa denk gelmeyecekti. Bileti satan kişinin mesaisi onun sırası gelmeden bitmeyecek, yerine diğer çalışanın geçmesini beklemeyecekti. O yeni çalışanın ne kadar hoş olduğunu fark etmeyecekti. Bilet için isim, soyisim gibi bilgiler verirken o kadar heyecanlanıp gevelemeyecek, tek seferde halledip oradan uzaklaşacaktı. Ve belki de yağmura yakalanmayacaktı. Çok sevdiği yağmur altında aheste aheste yürürken, cüzdanını düşüren o kadını görmeyecek, cüzdanı yerden alıp epey uzaklaşmış kadına yetişebilmek için koşmayacak ve kim bilir, caddeden geçerken yayalara kırmızı ışığın yandığını farketmemezlik etmeyecekti. Oldukça hızlı gelen o aracın önünde bulunca kendisini dizleri kitlenmeyecekti.
Muhtemelen o araç çoktan geçip gitmiş olacaktı.
Jean Pierre Montaigne, o gün o kadar çok turşu yemeseydi, ölmeyecekti.
18.10.2009
0 Maruzatım olacak:
Yorum Gönder