Normal şartlar altında yaşayamayacağım kadar güzeldi. Anlatamayacağım kadar değişikti. Yine de deniyorum. Çünkü unutmak istemiyorum bunu.
Her yer ışıldıyor gibiydi. Ama güneş değil, baktığında rahatsız etmeyen, beyaz gibi, tertemiz, göz kamaştıran ama yine de bakma isteği doğuran bir ışıktı.
Arkadaşlarım vardı. Dostum diyebileceğim iki insan. Öyle özlemişim ki onları. Yanımda olmaları bile tek başına yeterliyken, gülümseyip, güzel şeyler söylemeleri tarifsizdi.
O vardı yanımda bir de. Elimi tutuyordu. Sanki uzun süre önce tutmuş ve istemeden bırakmıştı. Sanki bıraktığı onca zaman boyunca hep tekrar bana dokunduğu günü düşlemişti. Öyle titriyordu eli. Bir şeyler fısıldıyordu kulağıma. Ne dediğini hatırlamıyorum ama bu hissi yaratmıştı bende tamamen.
Bembeyaz teni, şahane bir gülüşü, açık kumral saçları vardı. Çok heyecanlıydım ona bakarken. Çok mutluydum.
Parlaktı. Sıcaktı.
Sonra karanlığa açtım gözlerimi. Üşüdüm. Tekrar uyusam geri gelir mi?
3 Ocak 2010
0 Maruzatım olacak:
Yorum Gönder