Elimde olsa ilk önce “A”yı silerdim alfabeden. O ilk şaşkınlık yaşanmasın diye. Ne bir tepki verebileyim, ne olumsuz bir mimik olsun yüzümde. Öyle ifadesiz de kalmasın gözlerim. Ne bileyim. Tanıdık bir huzur oluşsun mesela. Tanıdık kokusunun yarattığı mutluluk okunsun bakışlarımdan.
Sonra “Ş”yi karalardım bir güzel. Renkli kalemlerle, yavaşça. Bir daha kimse “Şşş sessiz ol!” diyemesin diye. Susmayayım hiç. İçimden geldiği gibi konuşayım, tutmayayım kendimi. Yüzüne bakarken düşünmeyeyim dudaklarımdan dökülecek kelimeleri.
“K” da gitsin ki, kullanılmasın o sözcük. Yeni bir isim verelim ona, bize ait. Bizim olsun sadece..
Ne diyorum? Başka bir adı olsa, aynı şeyleri hissetmeyecek miyiz yine? Misal; ‘Mantı’ya ‘Paypi’ desek, lezzetinden ne kaybedecek? Yine o zevkle yemeyecek miyiz?
Ellemeyeyim iyisi mi. Alfabe eksik olmasın. Aşk bildiğim gibi kalsın. Nasılsa sen farklısın.
14 Şubat 2010
0 Maruzatım olacak:
Yorum Gönder