Eylem Diyor Ki - 1

Fazla melankolik insanlardan ürküyorum.

Kahve yaparken işime karışılmasın. Mühim bir meseleyi çözmekteyken, küçük bir çocuğun gelip “Abla o ne? Abla napıyosun? Abla? Abla.. abl…” demesi gibi hissettiriyor zira.

Biri karşımda sevimli gibi, şımarık gibi konuşunca ağzını burnunu kırasım geliyor.

İnsanların sağ tarafında yürüyemem. Bilenler bilir. Bu konuda üstüme gelinmesin.

Önemli bir tespit yapmış gibi kasılan insanların kafasına sert bir cisimle vururum.

Msn’de yazdığınızda cevap gelmiyorsa, “Niye cevap vermiyorsun?” demeyin. Cevap verebilecek durumda olsam, bu sorudan önce ne yazdığınıza cevap verirdim.

Hüzün yayıcı insanlar benden uzak dursun. Hüzün ne olm? Ben gülen bir insanım. Acıklı gibi hikayeleriniz beni üzmüyor, daha duygusal olmuyorum. Bir yerim patlayana gülüyorum işte. Oh.

Brad Pitt gibi adam “Ben aşık olamıyorum. Bilemiyorum böyle düşünüyorum ben. Aşk bana göre değil. Sadece sevişirim.” desin, yadırganmaz. Normal biri söyleyince böyle bir mide bulantısı, bir sinir harbi yaşıyorum küçük çapta.. Hem sizin seviştiğinizi bilmek hiç estetik olmuyor. Yalan söylemeyin.

Kitleyici insanlar! Aslında çok şey bilmiyorsunuz. Ben sizden daha çok biliyorum. Saygısızlık etmeyip dinliyorum diye size hayran olduğumu sanmayın. Nefret ediyorum olm sizden. Gidin. Ya da susun.

Bitti.