Eskiden çok yazardım. Bir fincan çayın üzerine bile döktürdüğüm olurdu. Çayı anlatırdım yani. Kimsenin üzerine çay dökmezdim. Bu yüzden Saramago’yu çok okurum ben. Bir kapıyı bir sayfa boyunca anlatabilir çünkü o. Rahatsız etse de ben de öyle olmak istedim hep. Hep uzun cümleler kurayım, hep daha fazla şey anlatayım istedim. Cümleler yetmedi bazen bir cümlenin içine sığdırdım tüm anlamları.
Şimdi bakıyorum. Bilgisayarıma bakıyorum. Bilgisayara bakmakla kalmayıp masaüstünde göz gezdiriyorum. Şöyle söyleyeyim, eskiden sağ tıklayıp yeni microsoft word belgesi açtığımda, ilk kelimeyi yazar yazmaz, durmaksızın devam eder, o hikaye ya da o yazdığım neyse bitene kadar sürdürürdüm eylemimi. Artık nasıl var ya, o yeni microsoft word belgeleri 7yi bulmuş. Hepsinin içinde yarım yamalak şeyler var. Bir türlü devamı gelmiyor. Devamı gelse başlangıcı hoşuma gitmiyor. Yine kalıyor. Yine tamamlanmıyor.
Ben mi eksiğim kaç zamandır? İçimde tamamlayamadığım şeyler mi var nedir? Bilemiyorum. Beni en mutlu eden şey, yazmak. Artık onun bile hakkını veremiyorum.
Not: Kendi adını zorla büyük harfle başlatan Microsoft Office(Lan? Bak yine..) Seni kınıyorum ve sana laflar hazırladım.
0 Maruzatım olacak:
Yorum Gönder