“Başladığım filmi asla yarım bırakmam.” prensibim yüzünden izlediğim saçma sapan filmleri boşa giden zaman olarak değerlendiriyorum ve görüyorum ki, hepsini toplasam epey çok zaman ediyor. Oysa ben “Niye uyuyorum bu kadar yeaa?” deyip uyku saatlerini azaltmış insanım. O zaman neden başladığım filmi bitirmeden bırakamıyorum? Çok kötüyse de niye izliyorum? Değerli değil mi o zaman? Neden niteliksizce harcıyorum? İlerde aramayacak mıyım ki bu akıp giden zamanları?
Hayır, bazı günler oluyor, hiçbir şey yapmıyorum. Bildiğin bomboş geçiyor. Erken kalktığıma da değmiyor. O zaman neden erken kalkıyorum? Peki boşa giden zamanıma şikayet ederken, neden bunu sık sık yapıyorum?
Bu tembellik nereye kadar a dostlar?
Diyelim yaşlandım. Yaşlanacağım zaten de, diyelim hemen yarın yaşlandım. Yani o güne gidiverdik. Her yaşlı gibi ben de “Gençliğimde şunları şunları bunları yapsaydım… Ah şimdiki aklım olsa.” gibisinden şeyler söylemeyecek miyim? Bence söylerim. O halde neden şimdi yapmıyorum bunun bilincindeysem? Yoksa bu boşluk da yaşamam gereken bir şey mi?
Hayal ettiğim bir çok şey var. Bir yerden başlasam devamı gelecek belki. Ama ne cesaretim var, ne de yeterli yeteneğim olduğunu düşünüyorum.
Hep bir enstrüman çalmak istedim mesela. Girişimlerim de oldu. Tembelliğin yanı sıra maymun iştahlılıktan galiba biraz da. Yarım kaldı. Beceremedim.
"Geçip giden hııımm, zamanları hımmm bir yerlerde bulsam" demek istemiyorum yaşlandığımda. Tonton bir anneanne ya da babaanne olduğumda (Evet öyle sevimli bir yaşlı olabileceğimi düşünüyorum.) torunlarıma “Ben bunu yapamadım.” diyeceğim hiçbir şey kalmasın istiyorum. Bu yüzden hemen hedeflerimi gerçekleştirmeye başlamalıyım.
Ama bugün çok sıcak, yarın başlarım.
Yarın da pazartesi. Belki öbür gün olur.
Kesin başlayacağım da, ne zaman bilmiyorum.
0 Maruzatım olacak:
Yorum Gönder