Benim de pazartesi sendromum olsun istiyorum. Küfür ede ede kalkayım sabahları. Gece erken uyumak zorunda kalınca yeni küfürler uydurayım sabahkinden farklı. Dolu bi gün yaşayayım. Bir öncekinin aynısı bile olsa. 6'da çıkıyorsam 8'de çıkarsınlar beni o gün. Sinirleneyim. İzin isteyeyim vermesinler. İş arkadaşımla kavga edeyim. Üstüme daha fazla iş yıksınlar mesela. Haftasonunu iple çekeyim. Cumaları çok seveyim. Bazen cumartesi bile çalıştırsınlar. Yine de seveyim. "Lan böyle iş mi olur mnakoyim. Üç kuruş paraya çektiğimiz çileye bak." diyeyim. Otobüslerde geçsin ömrüm. Sıkış tepiş. Akşam trafiğinden yakınayım. Birine "Bu aralar çok yoğunum." diyeyim, bu sefer gerçek olsun. Yorulayım. Ağzıma sıçsınlar. Stres yapayım. Sinirli bir insan olayım. Komşunun zırlayan oğlunu azarlayayım, pazar sabahımın içine etti diye. Kitap okuyacak vaktim olmasın. Son filmleri kaçırayım. Kendime bakamayayım. Kuaföre gidemeyeyim.
Yalnızca bi sabah bi şey yapmak için uyanayım.
2 Maruzatım olacak:
Ölümü görüp sıtmaya razı olmak bu galiba?
Aynen öyle.
Yorum Gönder