Bir şarkı var. "Herkes gider mi?" diye soruyor. "Yağmur diner mi?" diyor. Sözlerinde şaşkınlık var. Konduramamak ya da. "Herkes gitmemeli!" hissi var. Haklı da. Gitmemeli. Birileri kalmalı yanında. Ama kimse kalmıyor. Yağmur dinmiyor. İlk anda güzel gelen yağmura artık kafanı kaldırıp da bakasın gelmiyor.
Herkes gidiyor.
Bir bakmışsın, elin boş, elin soğuk. Kimse tutmuyor elini. Yatağın kırık. Sırf bir sıcaklık olsun diye kedinle uyumayı göze alıyorsun.
Herkes gidiyor. Birini, hiç gitmeyecekmiş gibi sahiplenmek niye? Güçsüzlükten mi?
Beklenti mi? Alışkanlık mı yoksa? Hep yanında olması. Böylesine alıştırması...
Herkes gider mi? Gider işte. Sorma artık. Basbayağı gider. Bakamazsın bile ardından. Beklersin yalnızca. Zaman geçsin diye. Bugün de bitsin diye. Zaman ilerlemez. Zaman ordadır, değiştiremezsin. Zaman vurur yüzüne. Bekle der. Beklemenin "hiç duymayan birine dünyanın en güzel şarkısını söylemeye çalışmak"tan başka bir şey olmadığını anlamazsın. Umut ararsın. Umut yoktur. Umut "zor ve imkansız"dır.
Herkes gider. Sen de gitmek istersin. Zaman geçmez.
3 Maruzatım olacak:
Hep giderler.Ama bazıları geri döner.:)
Umut hayattır. Umudu olmayan bir insan neden yaşar?
Umut yok gibi,en azından şimdilik. O yüzden ölü gibiyim.
Yorum Gönder